Στους δρόμους των μεγάλων δασκάλων Γιάννη Φαϊτάκη και Σοφίας Κανά.
Η ταπισερί (γαλλ. tapisserie) είναι μία μορφή υφαντικής τέχνης, όπου το ύφασμα υφαίνεται παραδοσιακά στο χέρι σε αργαλειό κάθετο ή οριζόντιο. Η τέχνη ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων σε πολλές περιοχές της γης. Οι ευρωπαϊκές ταπισερί κατασκευάζονται για να φαίνονται μόνο από τη μία πλευρά και έχουν μία απλή επένδυση στο πίσω μέρος. Δείγματα υπάρχουν από όλες τις χρονολογικές περιόδους σε πολλά μουσεία του κόσμου.
Η τέχνη της ταπισερί ήρθε στην Ελλάδα μέσω του μοναδικού ελληνικού εργαστηρίου που ιδρύθηκε υπό την αιγίδα της Βασιλικής Πρόνοιας το 1963 με διευθυντή τον Ιωάννη Φαϊτάκη, και φτάνει έως το τέλος της δεκαετίας του 1980. Από τους αργαλειούς του βγήκαν ταπισερί βασισμένες σε έργα σημαντικών ζωγράφων όπως του Γιάννη Μόραλη, του Γιάννη Τσαρούχη, του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, του Σπύρου Βασιλείου, του Νίκου Νικολάου, του Γιάννη Σπυρόπουλου και φυσικά του ίδιου του Φαϊτάκη.
Στον Άγιο Νικόλαο δραστηριοποιήθηκε από τη δεκαετία του ’70 η σπουδαία Σοφία Κανά, η οποία εντρύφησε στην παραδοσιακή τέχνη της φυτικής βαφής από τις γυναίκες του Κρούστα και έγινε δασκάλα πολλών νέων ανθρώπων στην ιδιαίτερη αυτή υφαντική τέχνη.
Μαθήτριες της οι δύο καλλιτέχνιδες Ράνια Φθενάκη και Λίνα Κουβίδου, έργα των οποίων παρουσιάζονται στην έκθεση με τίτλο «ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΥΦΑΝΣΕΙΣ» σε συνδυασμό με δείγματα της τέχνης των πρωτοπόρων δασκάλων, στο Λαογραφικό Μουσείο Νεάπολης, από 22/7- 31/8/2024.
Στα εγκαίνια που θα γίνουν τη Δευτέρα 22/7 και ώρα 20.00 στον αύλειο χώρο του Μουσείου στην τέχνη αυτή θα μας μυήσουν ο αρχιτέκτων κ. Οδυσσέας Σγουρός και η καλλιτέχνις κ. Ράνια Φθενάκη, ενώ θα παρέμβουν με μικρές αναφορές οι απόγονοι των δασκάλων Ρίτσα Αμαριωτάκη και Μάρω Δαγιάντη.
Είναι πολύ σοβαρό να αντιλαμβανόμαστε τις δυνάμεις του τόπου μας τόσο στον παρελθόντα χρόνο όσο και στον παρόντα και να ανακατευθύνουμε την αισθητική μας και την περιβαλλοντική μας σκέψη.
